Okee, jouw coach wandelt graag. De Camino lopen is echter wel echt een paar stappen te ver. In coaching komt een thema als het geloof regelmatig aan bod. In werksituaties, de omgang met andere mensen, in relaties is geloof een thema. Dus ook in coaching. En ook hoop en liefde, we zullen er vaak niet omheen kunnen.
Zeker in een regio als West-Brabant waar zowel katholieken, progressievere en meer behoudendere protestantse stromingen ruim vertegenwoordigd zijn en onze nieuwe mede-landers hun eigen geloven meenemen, is geloof een thema. Geloofsovertuiging van een coachee, zullen niet altijd lijnen met die van de coach. Is dat bezwaarlijk? Nee, helemaal niet. Coach en coachee zitten niet in een coachtraject om discussies te voeren. De coach is geen helderziende, geen heilige en niet iemand die het beter weet.
Zeker omdat de coach van DenkendHart met ACT werkt, kunnen er kleine ergernisjes ontstaan. ACT gaat namelijk uit van evolutie. Mensen hebben hersenen gekregen en gaandeweg onze ontwikkeling van aap naar mensachtige en uiteindelijk mens, hebben die hersenen zich ontwikkeld. ACT spreekt die hersenen aan op functies die ooit nodig waren maar ook op functies die we tegenwoordig verwaarlozen. Leidt dat tot botsingen? Nergens voor nodig. Jouw mensbeeld is anders en mag anders zijn. Dat je hersens wat anders werken dan van iemand uit de Middeleeuwen of een holbewoner, gaat er bij jou toch ook wel in?
Geloof
Jouw geloof kan je zo eigen zijn dat je bijna niet op zoek durft naar een coach. Bij DenkendHart zijn vragen die hier betrekking op hebben, niet 'raar' of 'vreemd'. De coach is zelf progressief christelijk opgevoed maar heeft - hoewel niet meer kerkelijk - een brede kennis van geloofsstromingen daaraan overgehouden. En die kennis beperkt zich niet tot het christendom. Trouwens, wist je dat een coach zich aan een ethische code houdt en oordeelloos en met respect met iedereen heeft leren omgaan?
Zo coachte ik ooit een coachee die niet solliciteerde omdat ze bij haar huidige baas niet op zondag werkte. Het was voor die baas 'gewoon' om met haar geloof rekening te houden omdat hij ook niet op zondag werkt en er heel veel collega's in de zorg die diensten gewoon wél draaiden. Maar zij ging vanwege de liefde verhuizen naar een heel andere regio. Haar eveneens gelovige man, kreeg een nieuwe baan in een bedrijf waarin neimand op zondag werkt. Terwijl zij haar werk ook graag wilde blijven doen tot haar kinderen werden gegund. Maar ja, in die regio zou principieel niet willen werken op zondagen best een issue kunnen zijn.
In coaching hebben we samen uitgezocht hoe ze haar wens bij sollicitaties wél zou kunnen uiten. Maar ook hoe ze zich zou kunnen oriënteren op die nieuwe regio. En of daar wellicht mogelijkheden lagen om in de zorg toch niet op zondagen te werken. Een combinatie van loopbaancoaching en coaching op gespreksvoering. Want waar je voor staat, mag je uiten. Je mag er begrip voor vragen.
Uiteindelijk leverde dit haar een leuke baan op. Zonder zondagswerk maar mét wisseldiensten. Want die baas, die wist wel iemand die juist heel graag die zondagen voor haar rekening nam. Manlief daarvan zat tenslotte hele zondagen bij de voetbal. Terwijl haar mond niet opendoen, waarschijnlijk had betekent dat deze coachee in de nieuwe regio geen voor haar passende baan had kunnen vinden. Haar eerste uitgangspunt was immers 'afhaken' als werken op zondag verplicht zou zijn.
Hoop
Hoop is een thema dat vaak in coaching opduikt. En dan juist het gebrek daaraan. Mensen hebben soms de neiging om zichzelf van alles en nog wat 'de schuld' te geven. Ze kruipen in hun schulp na de zoveelste afwijzing voor een baan bijvoorbeeld. Of ze zijn alleen en denken dat er nooit een kans is op een relatie. Er is geen stip aan de horizon en ze zien niet meer wat er wél goed gaat. Coaching gaat vaak over preventie van ernstige psychische nood. Verlies van 'hoop' leidt tot vermijding in gedrag. In coaching kan daar mee gewerkt worden.
Zo coachte ik met ACT een coachee die door afwijzingen in relaties, echt in de put zat. En zelf het idee had dat de bodem van die put nog niet eens in zicht was. Een vrij jonge weduwnaar van in de vijftig, niet de hipste (zijn eigen woorden), met een baan, een zware roker. En juist in dat laatste zat 't 'm. Hij rookte steeds meer, kwam niet meer onder de mensen. Terwijl hij daarvoor vaak in en dorpshuis en voetbalkantine kwam maar daar nu meer buiten dan binnen stond. Het vinden van een relatie bleek eigenlijk niet eens zijn issue. Maar wel dat hij werd afgewezen omdat hij echt naar rook ruikt. Daar viel niet tegenop te Tinderen, want dames liepen bij een kennismaking soms gelijk weg.
Het heeft een tijdje geduurd voor de coachee kon zien dat niet hij als mens werd afgewezen maar zijn stinkende kleding. En dat hij daar iets aan zou kunnen doen. De coachee startte met een actief Stoppen met Roken-programma (via de zorgverzekeraar). Dat betekende dat hij niet bij rokers buiten ging staan, dat de wasmachine zijn werk kon doen. En zelfs dat hij wat later in zijn huis het oude behang en schilderwerk te lijf ging. Met ACT kwamen we er achter dat het roken voor hem vermijding inhield. Als je rookt, heb je wat om handen en wat had hij zich stierlijk verveeld in de met name het eerste Corona-jaar waarin zijn geliefde voetbalclub en dorpshuis dicht waren. Terwijl hij inmiddels zo veel rookte dat hij meer buiten stond dan binnen en nog nauwelijks een praatje met mensen maakte. Zo zie je maar, in coaching is waar iemand mee komt - geen relatie vinden - soms niet eens 'het issue'.
We zijn al een tijdje verder nu. Ik kwam hem laatst tegen. Hij is gevraagd als vrijwilliger voor achter de bar van de voetbal en die dames daar hadden zelfs hardop gezegd dat ze daar niet aan hadden moeten denken 'toen hij nog stonk naar rook'. Tinder is ongeveer gelijktijdig met het behang de deur uit gegaan. Op de bank zit nu regelmatig een Belgisch lief.
Liefde
We snakken er naar, kunnen niet zonder. Maar liefde in coaching heeft soms helemaal niets te maken met relaties. Veel vaker hebben we het over 'liefde voor jezelf'. Want pas als een coachee zichzelf echt 'ziet' met ogen vol mededogen, is als mens functioneren in een omgeving met anderen echt mogelijk. In coaching komt dus een woord als zelfcompassie ook aan bod.
Ik sprak laatst een coachee die zichzelf ineens 'zo schuldig' noemde. Zo voelde ze zichzelf vaak 'schuldig'. We ontdekten - systemisch - dat dit taalgebruik bijvoorbeeld zat in de opvoeding in een streng katholiek gezin. Maar ook in een 'schuldgevoel' over een echtscheiding. In coaching kwamen we tot een herdefinitie, een ander gevoel, niet 'schuld' maar 'schaamte'. En die houdt haar tegen om er nu vaker op uit te gaan. Ze vindt zichzelf geen relatie waard door 'schaamte' over 'falen' in een eerdere relatie.
Samen hebben we stilgestaan bij alles wat na die relatie wél op de rit is gekomen, bij de waarden die ze nastreeft en de dingen die ze belangrijk vindt. De gedachten schuiven, veranderen, worden bijgesteld en de coachee is hard aan het werk. Het coachtraject is afgerond en was begonnen rond hele andere thema's. Maar als coach ben ik trots op elke coachee waarbij ineens een kwartje valt. Want wat je in coaching leert of aanpakt rond het ene thema, kan je als coachee ook helemaal zelf uitwerken voor een ander thema. Die komt er wel.
